Έχω ένα άδειο σκουριασμένο πιστόλι
και μια αλήθεια βολικιά σαν ξυράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Έχω ένα φόβο που τον έχουνε όλοι
και μια φωτιά που την ταΐζω με λάθη
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Έχω ένα δρόμο, μα δεν ξέρω που βγάζει,
μια ίσια γραμμή σ’ ένα βρόμικο χάρτη
Και στροβιλίζομαι απ’ τη μια άκρη στην άλλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Έχω μια θλίψη που `ναι τόσο μεγάλη
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει
Κι ισορροπώ μέσα στου ονείρου τη ζάλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Έχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη,
μια καρδιά που διψάει σαν καμένο χωράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
|
Έcho éna ádio skuriasméno pistóli
ke mia alíthia volikiá san ksiráfi
Ke periférome apó póli se póli
m’ éna kefáli gemáto chrisáfi
Έcho éna fóvo pu ton échune óli
ke mia fotiá pu tin taΐzo me láthi
Ke periférome apó póli se póli
m’éna kefáli gemáto chrisáfi
Έcho éna drómo, ma den kséro pu vgázi,
mia ísia grammí s’ éna vrómiko chárti
Ke strovilízome ap’ ti mia ákri stin álli
m’ éna kefáli gemáto chrisáfi
Έcho mia thlípsi pu `ne tóso megáli
pu ólo fováme min tichón ke ksespási
Ki isorropó mésa stu oniru ti záli
m’ éna kefáli gemáto chrisáfi
Έcho énan ílio chlomó sti formóli,
mia kardiá pu dipsái san kaméno choráfi
Ke periférome apó póli se póli
m’ éna kefáli gemáto chrisáfi
|