Αν ήμουν άνεμος θα `μουν ο λίβας
Κι εσύ μικρούλα αύρα του καλοκαιριού
Κι αν ήμουν δάκρυ θα `μουν καράβι
Που αψηφάει τις καταιγίδες του ουρανού
Αν ήμουν χρώμα θα `μουν γαλάζιο
Όπως της θάλασσας που με τραβάει μακριά
Και θα `σουν νούφαρο στα μοβ ντυμένο
Σε λίμνης πράσινα ακίνητα νερά
Πουλί να ήμουν να `μουν γεράκι
Κορφές να βλέπω με τον κόσμο να γελώ
Κι εσύ μικρό στη γη ρυάκι
Να χαμηλώνω και να ξεδιψώ
Τι κρίμα που `μαι δέντρο σε μνήμα
Σε δάσος σκοτεινό και σιωπηρό
Κι εσύ είσαι μάσκα καλά κρυμμένη
Κάπου στο Ρίο στης σάμπας το ρυθμό
Τι κρίμα που `μαι, που `μαι πλατάνι
Που θέλει χώρο και μονάχο ν’ απλωθεί
Κι εσύ λυγμός σε αρχαίο ροδάνι
Που τρίζει πόθους μα σωπαίνει κάθε αυγή
|
An ímun ánemos tha `mun o lívas
Ki esí mikrula avra tu kalokeriu
Ki an ímun dákri tha `mun karávi
Pu apsifái tis kategides tu uranu
An ímun chróma tha `mun galázio
Όpos tis thálassas pu me travái makriá
Ke tha `sun nufaro sta mov ntiméno
Se límnis prásina akínita nerá
Pulí na ímun na `mun geráki
Korfés na vlépo me ton kósmo na geló
Ki esí mikró sti gi riáki
Na chamilóno ke na ksedipsó
Ti kríma pu `me déntro se mníma
Se dásos skotinó ke siopiró
Ki esí ise máska kalá krimméni
Kápu sto Río stis sábas to rithmó
Ti kríma pu `me, pu `me platáni
Pu théli chóro ke monácho n’ aplothi
Ki esí ligmós se archeo rodáni
Pu trízi póthus ma sopeni káthe avgí
|