Κάθε μέρα, πως θα φύγεις,
φοβε- φοβερίζεις και μου λες,
μα, από τέτοια παραμύθια,
μας τα εί- μας τα είπανε πολλές.
Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να ‘ναι καλά
και μην με κλαις εμένα.
Και που σ’ έχω, φύρα έχω
μονα- μοναχά, και τσαμπουκά,
φύγε, στρίβε, σου πληρώνω
και τα ο- και τα οδοιπορικά.
Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να `ν’ καλά
και μην με κλαις εμένα.
Από σένα θα μου μείνουν
βερε- βερεσέδια απλήρωτα,
άιντε, στο καλό, κυρά μου
και δεν τρέ- και δεν τρέχει τίποτα.
Αχ, κούνια που σε κούναγε
και μάνα που σ’ εγέννα,
το μοναστήρι να ‘ναι καλά
και μην με κλαις εμένα.
|
Káthe méra, pos tha fígis,
fove- foverízis ke mu les,
ma, apó tétia paramíthia,
mas ta i- mas ta ipane pollés.
Ach, kunia pu se kunage
ke mána pu s’ egénna,
to monastíri na ‘ne kalá
ke min me kles eména.
Ke pu s’ écho, fíra écho
mona- monachá, ke tsabuká,
fíge, stríve, su pliróno
ke ta o- ke ta odiporiká.
Ach, kunia pu se kunage
ke mána pu s’ egénna,
to monastíri na `n’ kalá
ke min me kles eména.
Apó séna tha mu minun
vere- veresédia aplírota,
áinte, sto kaló, kirá mu
ke den tré- ke den tréchi típota.
Ach, kunia pu se kunage
ke mána pu s’ egénna,
to monastíri na ‘ne kalá
ke min me kles eména.
|