Μαντινάδες | Mantinádes

Αν ήσουν σπίτι τρίπατο
που ένας μπαξές το ζώνει

Ας ήμουνα κληματαριά
να γέρνω στο μπαλκόνι

Τα χείλη αυτά τα όμορφα
που δεν τους μοιάζουν άλλα

Θα ‘θελα να τα φίλαγα
μα που να βρω τη σκάλα

Ε ε ε ε …

Έλα το μωρό μ’ ναι μα
αν ξαναγίνω 18 χρονόνε παλικάρι

Του πετεινού θα ήθελα
ν’ απόχταγα τη χάρη

‘πο κάτω από τη λεμονιά
σε γέννησ’ η μαμά σου

Και `γιναν τόσο τροφαντά
τα κιτρολέμονα σου

Μια παντρεμένη αγαπώ
κι έχει και δυο παιδάκια

Το ‘να το στέλνω για νερό
τ’ άλλο για ξυλαράκια

Ποτέ μου δεν απάντησα
τέτοια καλή γυναίκα

Να της ζητάς ένα φιλί
και να σου δίνει δέκα

Με φίλησες κι αρρώστησα
φίλα με για να γιάνω

Και πάλι ξαναφίλα με
μη πέσω κι αποθάνω

An ísun spíti trípato
pu énas baksés to zóni

As ímuna klimatariá
na gérno sto balkóni

Ta chili aftá ta ómorfa
pu den tus miázun álla

Tha ‘thela na ta fílaga
ma pu na vro ti skála

E e e e …

Έla to moró m’ ne ma
an ksanagino 18 chronóne palikári

Tu petinu tha íthela
n’ apóchtaga ti chári

‘po káto apó ti lemoniá
se génnis’ i mamá su

Ke `ginan tóso trofantá
ta kitrolémona su

Mia pantreméni agapó
ki échi ke dio pedákia

To ‘na to stélno gia neró
t’ állo gia ksilarákia

Poté mu den apántisa
tétia kalí gineka

Na tis zitás éna filí
ke na su díni déka

Me fílises ki arróstisa
fíla me gia na giáno

Ke páli ksanafíla me
mi péso ki apotháno