|
Θέλω να ‘ρθω ένα βράδυ, με πολύ βαθύ σκοτάδι,
να σου πω τον πόνο π’ έχω, γιατί πλέον δεν αντέχω,
αμάν, έλα, έλα, Μαρικάκι, να γενούμε ζευγαράκι,
αμάν, αμάν, Μαρικάκι, μ’ έχεις βάλει σε μεράκι.
Δε σ’ αφήνω, Μαρικάκι, είσαι όμορφο κουκλάκι,
θέλω να σε αποχτήσω, είτ’ αλλιώς θ’ αυτοκτονήσω,
αμάν, έλα, κούκλα μου, μ’ εμένα, για να ζεις χαριτωμένα,
αμάν, αμάν, Μαρικάκι, μ’ έχεις βάλει σε μεράκι.
Φτάνει πια μη με παιδεύεις, θα σε πάρω να το ξεύρεις,
αν και άλλον αγαπήσεις, τότε θα μετανοήσεις,
έλα, να χαρούμε τη ζωή μας, για να σκάσουν οι εχθροί μας,
αμάν, αμάν, Μαρικάκι, μ’ έχεις βάλει σε μεράκι.
|
Thélo na ‘rtho éna vrádi, me polí vathí skotádi,
na su po ton póno p’ écho, giatí pléon den antécho,
amán, éla, éla, Marikáki, na genume zevgaráki,
amán, amán, Marikáki, m’ échis váli se meráki.
De s’ afíno, Marikáki, ise ómorfo kukláki,
thélo na se apochtíso, it’ alliós th’ aftoktoníso,
amán, éla, kukla mu, m’ eména, gia na zis charitoména,
amán, amán, Marikáki, m’ échis váli se meráki.
Ftáni pia mi me pedevis, tha se páro na to ksevris,
an ke állon agapísis, tóte tha metanoísis,
éla, na charume ti zoí mas, gia na skásun i echthri mas,
amán, amán, Marikáki, m’ échis váli se meráki.
|
