Μια ανοιξιάτικη βραδιά λίγο μετά το δείλι
με κέρασε πικρά φιλιά και ύστερα σιωπή
λίγο πριν μου πει πως από αύριο θα βλεπόμαστε σαν φίλοι
για άλλη μια φορά άδεια η αγκαλιά
κι ο χρόνος πίσω δε γυρνά
Κι έχω μάθει να ανθίζω από τις στάχτες
κι όταν πέφτω σηκώνομαι ξανά
δε πιστεύω στης μοίρας τους χάρτες και χορεύω μέσα στη φωτιά
Κρύβαν παγίδες οι καιροί και μαχαιριές στη πλάτη
πληγές που γίναν δύναμη
δύσκολη αρχή μα κανείς δε ζει
χωρίς να έχει λίγη πίστη στην αγάπη
και δειλά δειλά βγήκα απ’τη σκιά
έφτασε η δική μου η σειρά
Κι έχω μάθει να ανθίζω από τις στάχτες
κι όταν πέφτω σηκώνομαι ξανά
δε πιστεύω στη μοίρα, στους χάρτες και χορεύω μέσα στη φωτιά
|
Mia aniksiátiki vradiá lígo metá to dili
me kérase pikrá filiá ke ístera siopí
lígo prin mu pi pos apó avrio tha vlepómaste san fíli
gia álli mia forá ádia i agkaliá
ki o chrónos píso de girná
Ki écho máthi na anthízo apó tis stáchtes
ki ótan péfto sikónome ksaná
de pistevo stis miras tus chártes ke chorevo mésa sti fotiá
Krívan pagides i keri ke macheriés sti pláti
pligés pu ginan dínami
dískoli archí ma kanis de zi
chorís na échi lígi písti stin agápi
ke dilá dilá vgíka ap’ti skiá
éftase i dikí mu i sirá
Ki écho máthi na anthízo apó tis stáchtes
ki ótan péfto sikónome ksaná
de pistevo sti mira, stus chártes ke chorevo mésa sti fotiá
|