|
Κάποιος περνά
μες στα βουνά
κάθε φορά
στο κάλεσμα πιστός.
Αχ
ποιος είν’ αυτός,
είν’ ο μεγάλος
πράσινος αϊτός.
Κάθε φορά
απλώνει τη χαρά
στα κορφοβούνια τα χλωρά.
Κάθε φορά
μ’ ολάνοιχτα φτερά
φέρνει του ήλιου τα κλαδιά
για τα παιδιά.
Αχ
ποιος είν’ αυτός,
είν’ ο μεγάλος
άρχοντας αϊτός.
Κάποιος περνά
μες στα βουνά
κάθε φορά
στον πόνο του κλειστός.
Αχ
ποιος είν’ αυτός
είν’ ο θλιμμένος
έφηβος Χριστός.
Κάθε φορά
αγιάζει τα νερά
στα περιγιάλια τ’ αρμυρά.
Κάθε φορά
στου κόσμου την πυρά
ρίχνει του ονείρου τα κλειδιά
για τα παιδιά.
Αχ
ποιος είν’ αυτός
είν’ ο θλιμμένος
άρχοντας Χριστός.
|
Kápios perná
mes sta vuná
káthe forá
sto kálesma pistós.
Ach
pios in’ aftós,
in’ o megálos
prásinos aitós.
Káthe forá
aplóni ti chará
sta korfovunia ta chlorá.
Káthe forá
m’ olánichta fterá
férni tu íliu ta kladiá
gia ta pediá.
Ach
pios in’ aftós,
in’ o megálos
árchontas aitós.
Kápios perná
mes sta vuná
káthe forá
ston póno tu klistós.
Ach
pios in’ aftós
in’ o thlimménos
éfivos Christós.
Káthe forá
agiázi ta nerá
sta perigiália t’ armirá.
Káthe forá
stu kósmu tin pirá
ríchni tu oniru ta klidiá
gia ta pediá.
Ach
pios in’ aftós
in’ o thlimménos
árchontas Christós.
|
