Ήταν βράδυ βροχερό
Κι εσύ φοβόσουν τον καιρό
Μ’ αντάμωσες και στάθηκες.
Τα βρεμένα σου μαλλιά
Σου στέγνωσα με τα φιλιά
Και πλάι μου ζεστάθηκες
Μα η βροχή κι η μπόρα σταματά
Και χάθηκες μετά
Τώρα, μια προσευχή
Στα χείλη μου έγινες εσύ
Και κάνω μια ευχή
Να `ρθείς ξανά με την βροχή
Τόσα όνειρα χρυσά
Γιατί τ’ αφήσαμε μισά
Παράξενη αγάπη μου.
Πόσα λόγια μου ‘χες πει
Στην κάμαρα μου σιωπή
Κι απόμεινε το δάκρυ μου
Ήσουνα όνειρο για μια βραδιά
Και δεν υπάρχεις πια
Τώρα, μια προσευχή
Στα χείλη μου έγινες εσύ
Και κάνω μια ευχή
Να `ρθείς ξανά με την βροχή
|
Ήtan vrádi vrocheró
Ki esí fovósun ton keró
M’ antámoses ke státhikes.
Ta vreména su malliá
Su stégnosa me ta filiá
Ke plái mu zestáthikes
Ma i vrochí ki i bóra stamatá
Ke cháthikes metá
Tóra, mia prosefchí
Sta chili mu égines esí
Ke káno mia efchí
Na `rthis ksaná me tin vrochí
Tósa ónira chrisá
Giatí t’ afísame misá
Parákseni agápi mu.
Pósa lógia mu ‘ches pi
Stin kámara mu siopí
Ki apómine to dákri mu
Ήsuna óniro gia mia vradiá
Ke den ipárchis pia
Tóra, mia prosefchí
Sta chili mu égines esí
Ke káno mia efchí
Na `rthis ksaná me tin vrochí
|