Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη.
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή.
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
ανδρείκελα στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα, κοιτώντας παθητικά τ’ αστέρια.
Μακρινή τώρα είναι για μας η κάθε χαρά.
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη.
άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
παρά ο όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός
κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες στο σώμα
κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας
να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα.
|
San na min írthame poté s’ aftín edó ti gi.
San na ménume akóma stin aniparksía.
Skotádi giro ki ute mia marmarigí.
ánthropi ston állon ti fantasía.
Apó chartí plasména ki apó distagmó
andrikela stis miras ta tiflá dio chéria,
chorevume, dechómaste ton ebegmó,
átona, kitóntas pathitiká t’ astéria.
Makriní tóra ine gia mas i káthe chará.
I elpída ke i nióti énnia afiriméni.
állos den kséri óti vriskómaste
pará o ópios patái epáno mas kathós diaveni.
Pérasan tósa chrónia, pérase o kerós
ki áma den ítan i vathiá lípi mes sto sóma
ki áma den ítan stin psichí o pragmatikós pónos mas
na léi óti ipárchume akóma.
|