Είναι η ζωή μας γεμάτη καημούς
πόνους, παγίδες και αναστεναγμούς,
διαβάτες στο δρόμο, βαδίζουν πεζοί
και όλοι ρωτούνε να ζει κανείς ή να μη ζει.
Δίνεις αγάπη ζητώντας κι εσύ τη χαρά
μα παίρνεις τη λύπη και τη συμφορά.
Δίνεις το χέρι, σε κάποιον που πάει να χαθεί
και εκείνος μαχαίρι σου καρφώνει στη ψυχή.
Πρέπει να ξέρεις διαβάτη εσύ
πως μόνος σου είσαι σ’ αυτή τη ζωή,
τράβα το δρόμο, διαβάτη αργά,
ίσως στο τέλος να βρεις τη χαρά.
Διαβάτη που φεύγεις ταξίδι πολύ μακρινό
ρώτα τ’ αστέρια στον ουρανό,
ίσως να μάθεις το μεγάλο της ζωής μυστικό
ίσως ν’ ακούσεις το λόγο το στερνό.
|
Ine i zoí mas gemáti kaimus
pónus, pagides ke anastenagmus,
diavátes sto drómo, vadízun pezi
ke óli rotune na zi kanis í na mi zi.
Dínis agápi zitóntas ki esí ti chará
ma pernis ti lípi ke ti simforá.
Dínis to chéri, se kápion pu pái na chathi
ke ekinos macheri su karfóni sti psichí.
Prépi na kséris diaváti esí
pos mónos su ise s’ aftí ti zoí,
tráva to drómo, diaváti argá,
ísos sto télos na vris ti chará.
Diaváti pu fevgis taksídi polí makrinó
róta t’ astéria ston uranó,
ísos na máthis to megálo tis zoís mistikó
ísos n’ akusis to lógo to sternó.
|