Απόψε πάλι σκεφτικός
είναι ο γέρο ναυτικός
Τι συλλογίζεται και αναστενάζει
Τι πόνο κρύβει στη καρδιά
καραβοτσακισμένος πια
Στα νιάτα του αγάπησε
κι ένα πρωί μπαρκάρισε
και χρόνια πέρασαν για να γυρίσει
Του είπαν σαν ήρθε ένα πρωί
την πήρε ο χάρος μιαν αυγή
Και από τότε μονάχος
ο ασπρομάλλης ναυτικός
τα χρόνια πέρασε δυστυχισμένα
Σέρνει το βήμα του βαρύ
ακουμπισμένος στο ραβδί
|
Apópse páli skeftikós
ine o géro naftikós
Ti sillogizete ke anastenázi
Ti póno krívi sti kardiá
karavotsakisménos pia
Sta niáta tu agápise
ki éna pri barkárise
ke chrónia pérasan gia na girísi
Tu ipan san írthe éna pri
tin píre o cháros mian avgí
Ke apó tóte monáchos
o aspromállis naftikós
ta chrónia pérase distichisména
Sérni to víma tu varí
akubisménos sto ravdí
|