Πήρες λουλούδια κι υπογράφει ο ανώνυμος,
ακούς τραγούδια και ποιος ξέρει αν γελάς.
Τον στεναγμό μου που γνωρίζεις λες ανώνυμος
κι ύστερα κλείνεις και για ανώνυμο μιλάς.
Είμαι ο ανώνυμος που ακόμα σ’ αγαπάω,
είμαι ο ανώνυμος που παίρνω στη σιωπή.
Εσύ που έπινες νερό στ’ όνομά μου
πάλι σε ενόχλησα, σε ξύπνησα γιατί.
Κάνω μονόλογο μαζί σου στον αέρα,
παίζω την τρέλα σου σε δεύτερη σκηνή.
Εκεί που μ’ άφησες γκρεμίζεται η μέρα
κι εσύ για ανώνυμο μιλάς που σ’ ενοχλεί.
Είμαι ο ανώνυμος που ακόμα σ’ αγαπάω,
είμαι ο ανώνυμος που παίρνω στη σιωπή.
Εσύ που έπινες νερό στ’ όνομά μου
πάλι σε ενόχλησα, σε ξύπνησα γιατί.
|
Píres luludia ki ipográfi o anónimos,
akus tragudia ke pios kséri an gelás.
Ton stenagmó mu pu gnorízis les anónimos
ki ístera klinis ke gia anónimo milás.
Ime o anónimos pu akóma s’ agapáo,
ime o anónimos pu perno sti siopí.
Esí pu épines neró st’ ónomá mu
páli se enóchlisa, se ksípnisa giatí.
Káno monólogo mazí su ston aéra,
pezo tin tréla su se defteri skiní.
Eki pu m’ áfises gkremízete i méra
ki esí gia anónimo milás pu s’ enochli.
Ime o anónimos pu akóma s’ agapáo,
ime o anónimos pu perno sti siopí.
Esí pu épines neró st’ ónomá mu
páli se enóchlisa, se ksípnisa giatí.
|