Με μια φωνή τρομαγμένη
ξεστόμισες χθες
πως η αγάπη σε κάνει να κλαις.
Ζεύγη χωρίζουν
σημάδια, αναμνήσεις, πληγές
μας χαράζουν βαθιά τις καρδιές.
Όλα άνεμος, θα σβήσεις
σαν φωτιά και θα μ’ αφήσεις,
Κρύψ’ το στήθος, μην γυρίσεις
θα δεις τις πληγές…
Με μια φωνή τρομαγμένη
σου είπα, τι λες;
στην αγάπη δε χωρούν απειλές.
Πιάσε με τώρα απ’ τους ώμους
και πάμε χαζέ,
να διαβούμε τον κόσμο αγκαζέ.
Όλα άνεμος, θα σβήσεις
φίλα με προτού μ’ αφήσεις,
θα είναι κρίμα να γκρεμίσεις
κι αυτές τις στιγμές…
|
Me mia foní tromagméni
ksestómises chthes
pos i agápi se káni na kles.
Zevgi chorízun
simádia, anamnísis, pligés
mas charázun vathiá tis kardiés.
Όla ánemos, tha svísis
san fotiá ke tha m’ afísis,
Kríps’ to stíthos, min girísis
tha dis tis pligés…
Me mia foní tromagméni
su ipa, ti les;
stin agápi de chorun apilés.
Piáse me tóra ap’ tus ómus
ke páme chazé,
na diavume ton kósmo agkazé.
Όla ánemos, tha svísis
fíla me protu m’ afísis,
tha ine kríma na gkremísis
ki aftés tis stigmés…
|