Δεν είναι ώρα γι’ αποφάσεις της στιγμής,
θέλω να είσαι απέναντι μου ειλικρινής,
του χωρισμού την πόρτα ψάχνεις βιαστικά,
μα θα ‘ναι αργά ν’ αλλάξεις γνώμη πιο μετά.
Μην πεις πως το μετάνιωσες,
πως τίποτα δεν ένιωσα.
Μην πεις ότι μ’ αγάπησες
κι αγάπη δεν σου έδωσα.
Ούτε ο Θεός δεν ξέρει τι ζητάς,
ούτε κι εσύ διαλέγεις, δεν τολμάς,
πάντα στα δύσκολα μας προσπερνάς,
έχεις ξεχάσει τι είναι ν’ αγαπάς,
ούτε ο Θεός δεν ξέρει τι ζητάς.
Ξέρεις καλά πως μακριά μου θα πονάς,
κι αν μεγαλώσει η απόσταση για μας,
δε θα’ χει νόημα συγνώμη να ζητάς,
πάλι στα ίδια δίχως λόγο να γυρνάς.
|
Den ine óra gi’ apofásis tis stigmís,
thélo na ise apénanti mu ilikrinís,
tu chorismu tin pórta psáchnis viastiká,
ma tha ‘ne argá n’ alláksis gnómi pio metá.
Min pis pos to metánioses,
pos típota den éniosa.
Min pis óti m’ agápises
ki agápi den su édosa.
Oíte o Theós den kséri ti zitás,
ute ki esí dialégis, den tolmás,
pánta sta dískola mas prospernás,
échis ksechási ti ine n’ agapás,
ute o Theós den kséri ti zitás.
Kséris kalá pos makriá mu tha ponás,
ki an megalósi i apóstasi gia mas,
de tha’ chi nóima signómi na zitás,
páli sta ídia díchos lógo na girnás.
|