Ρίξε, Μάρκο, μια γλυκιά πενιά,
στ’ όνειρο ν’ ανοίξουμε πανιά
μέσ’ στον κόσμο αυτό, το σκοτεινό,
ρίξε λίγο φως αληθινό.
Στην άκρη τού παράδεισου, σ’ ένα μικρό πατάρι,
στον ύπνο μοπυ τρακάρισα το Μάρκο Βαμβακάρη,
σπαχάνι μαύρο έπινε, ίσαμ’ ένα καντάρι
και ξαπλωμένα πλάι του, δερβίσια στο χορτάρι.
Ρίξε, Μάρκο, μια γλυκιά πενιά,
στ’ όνειρο ν’ ανοίξουμε πανιά
μέσ’ στον κόσμο αυτό, το σκοτεινό,
ρίξε λίγο φως αληθινό.
Ο Μπαγιαντέρας κένταγε γλυκά το μπουζουκάκι
κι ο Μπάτης ετραγούδαγε με το μπαγλαμαδάκι,
την άκουσε και ο Θεός και στέλνει ραβασάκι
κι ο Άγιος Πέτρος άνοιξε για όλους το πορτάκι.
Ρίξε, Μάρκο, μια γλυκιά πενιά,
στ’ όνειρο ν’ ανοίξουμε πανιά
μέσ’ στον κόσμο αυτό, το σκοτεινό,
ρίξε λίγο φως αληθινό.
Δεν έχουμ’ εισιτήριο, ούτε και πασαπόρτι,
βάλε το χέρι στην καρδιά και μπες κι εσύ, ρε μόρτη,
ο μάγκας το `χει δίπορτο, το χάρο ξεγελάει,
στη ζήση και στο θάνατο, γουστάρει να γλεντάει.
Ρίξε, Μάρκο, μια γλυκιά πενιά,
στ’ όνειρο ν’ ανοίξουμε πανιά
μέσ’ στον κόσμο αυτό, το σκοτεινό,
ρίξε λίγο φως αληθινό.
|
Ríkse, Márko, mia glikiá peniá,
st’ óniro n’ aniksume paniá
més’ ston kósmo aftó, to skotinó,
ríkse lígo fos alithinó.
Stin ákri tu parádisu, s’ éna mikró patári,
ston ípno mopi trakárisa to Márko Oamvakári,
spacháni mavro épine, ísam’ éna kantári
ke ksaploména plái tu, dervísia sto chortári.
Ríkse, Márko, mia glikiá peniá,
st’ óniro n’ aniksume paniá
més’ ston kósmo aftó, to skotinó,
ríkse lígo fos alithinó.
O Bagiantéras kéntage gliká to buzukáki
ki o Bátis etragudage me to baglamadáki,
tin ákuse ke o Theós ke stélni ravasáki
ki o Άgios Pétros ánikse gia ólus to portáki.
Ríkse, Márko, mia glikiá peniá,
st’ óniro n’ aniksume paniá
més’ ston kósmo aftó, to skotinó,
ríkse lígo fos alithinó.
Den échum’ isitírio, ute ke pasapórti,
vále to chéri stin kardiá ke bes ki esí, re mórti,
o mágkas to `chi díporto, to cháro ksegelái,
sti zísi ke sto thánato, gustári na glentái.
Ríkse, Márko, mia glikiá peniá,
st’ óniro n’ aniksume paniá
més’ ston kósmo aftó, to skotinó,
ríkse lígo fos alithinó.
|