|
Σε μπελάδες θα με βάλεις, βρε καμωματού Σμυρνιά,
γιατί έμαθα πως άλλον, αγαπάς στην Κοκκινιά,
για να ξεύρεις, δε θ’ αντέξω, θα μεθύσω μια βραδιά,
θάλασσα θα σου τα κάνω, όπου σ’ έβρω, ρε Σμυρνιά,
όπου σ’ έβρω ρε Σμυρνιά.
Μη θαρρείς πως θα σ’ αφήσω, να `χεις άλλον γιαβουκλού
και τον κόσμο θα χαλάσω, ρε Σμυρνιά καμωματού,
ξεύρε, το `χω αποφασίσει, όταν δω να του μιλείς,
αυτό θα `ναι η αιτία, ρε Σμυρνιά μου, να χαθείς,
ρε Σμυρνιά μου, να χαθείς.
Αμαν γιαρεμ αμάν
|
Se beládes tha me vális, vre kamomatu Smirniá,
giatí ématha pos állon, agapás stin Kokkiniá,
gia na ksevris, de th’ antékso, tha methíso mia vradiá,
thálassa tha su ta káno, ópu s’ évro, re Smirniá,
ópu s’ évro re Smirniá.
Mi tharris pos tha s’ afíso, na `chis állon giavuklu
ke ton kósmo tha chaláso, re Smirniá kamomatu,
ksevre, to `cho apofasísi, ótan do na tu milis,
aftó tha `ne i etía, re Smirniá mu, na chathis,
re Smirniá mu, na chathis.
Aman giarem amán
|
