Παιδιά μου στα χαλάσματα
βγαίνουνε δυο φαντάσματα
άκουσα πάλι ψες το βράδυ
γέλια κι αναστενάγματα.
Ωχ κι να του `ξερ’ς μωρ’ θειά
αυτούς που νόμιζες στοιχειά
ήταν η Κώτσους κι η Τρυγώνα
κουκουλωμένοι μ’ άσπρη σεντόνα.
Ωχ κι να του `ξερ’ς μαθές
δεν τους ξεπλέναν
απ’ τις γλώσσες τρεις βροχές.
Τα είδα π’ αγκαλιάζουνταν
σαν φίδια κουλουριάζουνταν
κι αν κουψουχόλιασα η έρμη,
ντιπ καταντιπ δε νοιάζουνταν.
Ωχ κι να του `ξερ’ς μαθές
δεν τους ξεπλέναν
απ’ τις γλώσσες τρεις βροχές.
|
Pediá mu sta chalásmata
vgenune dio fantásmata
ákusa páli pses to vrádi
gélia ki anastenágmata.
Och ki na tu `kser’s mor’ thiá
aftus pu nómizes stichiá
ítan i Kótsus ki i Trigóna
kukuloméni m’ áspri sentóna.
Och ki na tu `kser’s mathés
den tus kseplénan
ap’ tis glósses tris vrochés.
Ta ida p’ agkaliázuntan
san fídia kuluriázuntan
ki an kupsuchóliasa i érmi,
ntip katantip de niázuntan.
Och ki na tu `kser’s mathés
den tus kseplénan
ap’ tis glósses tris vrochés.
|