Το ένα φέρνει τ’ άλλο
κι αφού σ’ αγάπησα
απ’ το δικό μου δρόμο
για σε ξεστράτισα.
Με πήρες να με κάνεις
κυρά κι αρχόντισσα,
προδότης όμως βγήκες,
δεν το λησμόνησα.
Όλο ήθελες να παίρνεις
και ποτέ δεν έδινες.
Ανθρωπάκι ήσουν πάντα
κι ανθρωπάκι έμεινες.
Ο κόσμος είναι ρόδα,
γυρίζει, μάτια μου.
Θα ’ρθεις μετανιωμένος
στα σκαλοπάτια μου.
Στην πόρτα την κλεισμένη
θα κλαις, λεβέντη μου,
και δε θα σου ανοίγω,
παλιέ αφέντη μου.
Όλο ήθελες να παίρνεις
και ποτέ δεν έδινες.
Ανθρωπάκι ήσουν πάντα
κι ανθρωπάκι έμεινες.
|
To éna férni t’ állo
ki afu s’ agápisa
ap’ to dikó mu drómo
gia se ksestrátisa.
Me píres na me kánis
kirá ki archóntissa,
prodótis ómos vgíkes,
den to lismónisa.
Όlo ítheles na pernis
ke poté den édines.
Anthropáki ísun pánta
ki anthropáki émines.
O kósmos ine róda,
girízi, mátia mu.
Tha ’rthis metanioménos
sta skalopátia mu.
Stin pórta tin klisméni
tha kles, levénti mu,
ke de tha su anigo,
palié afénti mu.
Όlo ítheles na pernis
ke poté den édines.
Anthropáki ísun pánta
ki anthropáki émines.
|