|
Στο τζαμί στο παράθυρο
με κόκκινη μπογιά
ζωγράφισα αγάπη μου
μια κόκκινη καρδιά
κι έναν αλήτη έρωτα
με τ’ άσπρα του φτερά
να ρίχνει με το βέλος του
βελάκια φλογερά
Εσ’ είσαι το μοντέλο μου
το χρώμα στο πινέλο μου
κι η έμπνευση μου όλη
σ’ αυτή τη γκρίζα πόλη
Κι απάνω στην ταράτσα μου
ζωγράφισα πουλιά
δυο καναρίνια κίτρινα
σε μια χρυσή φωλιά
και έναν ήλιο κόκκινο
με άσπρες πινελιές
να ρίχνει τις αχτίνες του
στις φτωχογειτονιές
Και έξω στο μπαλκόνι μου
για βάλε με το νου
ζωγράφισα αγάπη μου,
τους κήπους τ’ουρανού
κι ένα φεγγάρι κίτρινο
με πράσινα γυαλιά
να κάθεται ακίνητο
στα μαύρα σου μαλλιά.
|
Sto tzamí sto paráthiro
me kókkini bogiá
zográfisa agápi mu
mia kókkini kardiá
ki énan alíti érota
me t’ áspra tu fterá
na ríchni me to vélos tu
velákia flogerá
Es’ ise to montélo mu
to chróma sto pinélo mu
ki i ébnefsi mu óli
s’ aftí ti gkríza póli
Ki apáno stin tarátsa mu
zográfisa puliá
dio kanarínia kítrina
se mia chrisí foliá
ke énan ílio kókkino
me áspres pineliés
na ríchni tis achtínes tu
stis ftochogitoniés
Ke ékso sto balkóni mu
gia vále me to nu
zográfisa agápi mu,
tus kípus t’uranu
ki éna fengári kítrino
me prásina gialiá
na káthete akínito
sta mavra su malliá.
|
