Να σβήσω τα κεριά
να μου πουν χρόνια πολλά, ατέλειωτες ευχές
κι εσύ δίπλα μου γελάς
μυαλό που κουβαλάς σ’ αρέσει που γερνάς.
Τι λάθος που είναι η άνθρωποι.
Γιορτάζουνε το γήρας
με τούρτες ανά χείρας τελείως ειρωνικά
το άγγιγμα της μοίρας
πολλά ποτήρια μπύρας θα πιω
για να χορέψω στο πανηγύρι.
Ναι μεγάλωσα κι εχθές
στον άνεμο οι γιορτές ξανά θα σκορπιστούν
να φύγουν, να χαθούν
δεν τις αντέχω πια, στον Άδη να κρυφτούν.
|
Na svíso ta keriá
na mu pun chrónia pollá, atéliotes efchés
ki esí dípla mu gelás
mialó pu kuvalás s’ arési pu gernás.
Ti láthos pu ine i ánthropi.
Giortázune to gíras
me turtes aná chiras telios ironiká
to ángigma tis miras
pollá potíria bíras tha pio
gia na chorépso sto panigiri.
Ne megálosa ki echthés
ston ánemo i giortés ksaná tha skorpistun
na fígun, na chathun
den tis antécho pia, ston Άdi na kriftun.
|