Είπα λόγια που δεν τα πιστεύω
πάνω σε μια έκρηξη θυμού
Tι να κάνω, μάτια μου, ζηλεύω
κι άγρια στην πέφτω πού και πού.
Χάνω το μυαλό μου και τον αυτοσεβασμό μου
κι όλο πάει ο νους μου στο κακό
Mα σ’ αγαπώ, μωρό μου, σ’ αγαπώ
και καμιά φορά παρανοώ.
Πίσω απ’ αυτοκίνητα και δέντρα
κρύβομαι και παρακολουθώ
Kάθε κίνησή σου και κουβέντα
θέλω να την ξέρω πρώτα εγώ.
Τι κι αν το παλεύω, ανεξέλεγκτα ζηλεύω
όταν βλέπω μ’ άλλους να μιλάς
Αν μ’ αγαπάς, μωρό μου, αν μ’ αγαπάς
μη με παίζεις, μη με τυραννάς.
Θέλω σε μια γυάλα να σε κλείσω
το χρυσόψαρό μου να ‘σαι συ
Πρόκειμένου εγώ να ηρεμίσω
φτάνω μέχρι την υπερβολή.
Χάνω το μυαλό μου και τον αυτοσεβασμό μου
με τυφλώνει ο εγωισμός
και ο κακός μου βγαίνει εαυτός
φέρομαι σαν ζηλιαρόγατος.
|
Ipa lógia pu den ta pistevo
páno se mia ékriksi thimu
Ti na káno, mátia mu, zilevo
ki ágria stin péfto pu ke pu.
Cháno to mialó mu ke ton aftosevasmó mu
ki ólo pái o nus mu sto kakó
Ma s’ agapó, moró mu, s’ agapó
ke kamiá forá paranoó.
Píso ap’ aftokínita ke déntra
krívome ke parakoluthó
Káthe kínisí su ke kuvénta
thélo na tin kséro próta egó.
Ti ki an to palevo, aneksélegkta zilevo
ótan vlépo m’ állus na milás
An m’ agapás, moró mu, an m’ agapás
mi me pezis, mi me tirannás.
Thélo se mia giála na se kliso
to chrisópsaró mu na ‘se si
Prókiménu egó na iremíso
ftáno méchri tin ipervolí.
Cháno to mialó mu ke ton aftosevasmó mu
me tiflóni o egismós
ke o kakós mu vgeni eaftós
férome san ziliarógatos.
|