Τώρα που φεύγεις μακριά
μου παίρνεις την αγάπη
κι αφήνεις μόνο το φαρμάκι
μες στη δική μου την καρδιά.
Και πως θ’ αντέξω τον καημό,
θα ‘ναι η πίκρα μου βουνό.
Μέρες και νύχτες θα μετρώ,
με την ελπίδα εγώ θα ζω
πως πάλι θα σε ξαναδώ
και θα σε καρτερώ.
Τώρα που φεύγεις μακριά
μου παίρνεις την ψυχή μου,
κι αφήνεις μέσα στη ζωή μου
το δάκρυ και την ερημιά.
Και πως θ’ αντέξω τον καημό,
θα ‘ναι η πίκρα μου βουνό.
Μέρες και νύχτες θα μετρώ,
με την ελπίδα εγώ θα ζω
πως πάλι θα σε ξαναδώ
και θα σε καρτερώ.
|
Tóra pu fevgis makriá
mu pernis tin agápi
ki afínis móno to farmáki
mes sti dikí mu tin kardiá.
Ke pos th’ antékso ton kaimó,
tha ‘ne i píkra mu vunó.
Méres ke níchtes tha metró,
me tin elpída egó tha zo
pos páli tha se ksanadó
ke tha se karteró.
Tóra pu fevgis makriá
mu pernis tin psichí mu,
ki afínis mésa sti zoí mu
to dákri ke tin erimiá.
Ke pos th’ antékso ton kaimó,
tha ‘ne i píkra mu vunó.
Méres ke níchtes tha metró,
me tin elpída egó tha zo
pos páli tha se ksanadó
ke tha se karteró.
|