Ελάτε, ο κόσμος όλος είμαι εγώ!
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα μαλλιά μου,
απ’ τη ματιά κι από τα δάχτυλά μου
της ηδονής πετιέται το στοιχειό.
Ελάτε ο κόσμος όλος είμαι εγώ.
Όμως αγάπη μη γυρεύετ’ από μένα
Δε θα με ιδήτε μπρος σας να λυγίσω
και πάνε τα τραγούδια σας χαμένα
Μέσα μου άγριες νιώθω επιθυμιές!
και τις ερωτευμένες σας καρδιές
πως θα ‘θελα να μπόρειγα να μασήσω
με τα λευκά μου δόντια τα γερά,
σα φρέσκα μυγδαλάκια τραγανά,
και τον αιμάτινο χυμό τους να ρουφήξω!
Δάκρυα δε θέλω, δάκρυα δε θέλω δε ζητώ
παρά φωτιά για τη φωτιά μου,
τα σαρκικά φιλιά μου,
στόμα που στάζει φλόγα να γευτεί
Ω! τι με νοιάζει τότες κι αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
αφού θα νιώθω πως από Ηδονή
θα σκορπιστεί το είναι μου σε στάχτη
|
Eláte, o kósmos ólos ime egó!
mes ap’ ta chrisokókkina malliá mu,
ap’ ti matiá ki apó ta dáchtilá mu
tis idonís petiéte to stichió.
Eláte o kósmos ólos ime egó.
Όmos agápi mi girevet’ apó ména
De tha me idíte bros sas na ligiso
ke páne ta tragudia sas chaména
Mésa mu ágries niótho epithimiés!
ke tis erotevménes sas kardiés
pos tha ‘thela na bóriga na masíso
me ta lefká mu dóntia ta gerá,
sa fréska migdalákia traganá,
ke ton emátino chimó tus na rufíkso!
Dákria de thélo, dákria de thélo de zitó
pará fotiá gia ti fotiá mu,
ta sarkiká filiá mu,
stóma pu stázi flóga na gefti
O! ti me niázi tótes ki an kopi
to níma ap’ tis Miras mu t’ adráchti,
afu tha niótho pos apó Idoní
tha skorpisti to ine mu se stáchti
|