Στου ονείρου τα περάσματα περνούν της καρδιάς τα πλοία
χρυσών ανθέμων αποστάγματα να φέρουν απ’ την Τροία,
με πήρανε κι εμένανε να δω μια πατρίδα ξένη,
κι αυτοί που δάκρυα ληστεύανε με φώναζαν Ελένη.
Θεέ μου ας έβρισκα ξανά το χάλκινο δόρυ
που ’βαψε κόκκινο της νιότης το μεσοφόρι,
θα κάρφωνα τον άνεμο τ’ αρώματα να σκορπίσει
και αν μ’ ακούει το χρυσάνθεμο, στη Σπάρτη να μυρίσει.
|
Stu oniru ta perásmata pernun tis kardiás ta plia
chrisón anthémon apostágmata na férun ap’ tin Tria,
me pírane ki eménane na do mia patrída kséni,
ki afti pu dákria listevane me fónazan Eléni.
Theé mu as évriska ksaná to chálkino dóri
pu ’vapse kókkino tis niótis to mesofóri,
tha kárfona ton ánemo t’ arómata na skorpísi
ke an m’ akui to chrisánthemo, sti Spárti na mirísi.
|