|
Πίσω απ’ τα ντουβάρια
μέσα απ’ τις μικρές σχισμές
βλέπω τους ανθρώπους να περνάνε
δεν αφήνουν χνάρια
χάνονται όλοι σαν στιγμές
κι όμως όλοι αυτοί για κάπου πάνε
Μια ζωή μαντεύω τα όνειρά τους
τα χαμόγελά τους, τις σιωπές τους
μια ζωή φαντάζομαι πως θα ‘ταν η ζωή
αν μπορούσα να τη ζούσα
Και φεύγω
πρώτη μου φορά
απ’ όλα αυτά ξεφεύγω
πια δε μ’ αφορά
αυτή η αλήθεια
Φεύγω
μόνο στα όνειρα μπορώ
να αισθανθώ σαν να ζω
μια στιγμή ζωής κι εγώ
Και φεύγω για νιώσω σαν αυτούς που προσπερνούν
σαν αυτούς που βλέπω από δω πάνω
όλοι αυτοί πονάνε, ερωτεύονται και ζουν
μα εγώ όλα αυτά τα παριστάνω
Αν είχα μια στιγμή
αιώνες θα τη ζούσα
Φεύγω
πάω στη μουσική
ναι, στ’ αλήθεια φεύγω
κι όλοι αυτοί εκεί
που κάθε μέρα νιώθουν ζωντανοί
ποτέ ας μη χρειαστεί να δουν
τι θα πει ν’ αγαπάς, να πονάς
κι η ζωή μια ζωή να σε κλείνει φυλακή
|
Píso ap’ ta ntuvária
mésa ap’ tis mikrés schismés
vlépo tus anthrópus na pernáne
den afínun chnária
chánonte óli san stigmés
ki ómos óli afti gia kápu páne
Mia zoí mantevo ta ónirá tus
ta chamógelá tus, tis siopés tus
mia zoí fantázome pos tha ‘tan i zoí
an borusa na ti zusa
Ke fevgo
próti mu forá
ap’ óla aftá ksefevgo
pia de m’ aforá
aftí i alíthia
Fevgo
móno sta ónira boró
na esthanthó san na zo
mia stigmí zoís ki egó
Ke fevgo gia nióso san aftus pu prospernun
san aftus pu vlépo apó do páno
óli afti ponáne, erotevonte ke zun
ma egó óla aftá ta paristáno
An icha mia stigmí
eónes tha ti zusa
Fevgo
páo sti musikí
ne, st’ alíthia fevgo
ki óli afti eki
pu káthe méra nióthun zontani
poté as mi chriasti na dun
ti tha pi n’ agapás, na ponás
ki i zoí mia zoí na se klini filakí
|
