Έφυγες μες στην καταχνιά
κι ο Πειραιάς, κι ο Πειραιάς μου εφάνη
μια μαύρη κι άσπλαχνη γωνιά,
ένα παλιό λιμάνι.
Έφυγες και πήρες, πήρες την Αθήνα
μέσα στα μπαγκάζια σου και πας.
Πού είν’ η Καστέλα, πού είναι η Ραφήνα,
πού είναι τ’ ακρογιάλια της χαράς;
Στους δρόμους μόνος περπατώ,
ξένος σε ξένη γη πατώ.
Έφυγες μες στην καταχνιά
κι ο Πειραιάς, κι ο Πειραιάς πεθαίνει.
Ποια να `ναι τούτη η μαύρη γη,
η έρημη και ξένη;
Έφυγες και πήρες, πήρες την Αθήνα
μέσα στα μπαγκάζια σου και πας.
Πού είν’ η Καστέλα, πού είναι η Ραφήνα,
πού είναι τ’ ακρογιάλια της χαράς;
Στους δρόμους μόνος τριγυρνώ,
ξένος σε ξένη γη πατώ.
|
Έfiges mes stin katachniá
ki o Pireás, ki o Pireás mu efáni
mia mavri ki ásplachni goniá,
éna palió limáni.
Έfiges ke píres, píres tin Athína
mésa sta bagkázia su ke pas.
Pu in’ i Kastéla, pu ine i Rafína,
pu ine t’ akrogiália tis charás;
Stus drómus mónos perpató,
ksénos se kséni gi pató.
Έfiges mes stin katachniá
ki o Pireás, ki o Pireás petheni.
Pia na `ne tuti i mavri gi,
i érimi ke kséni;
Έfiges ke píres, píres tin Athína
mésa sta bagkázia su ke pas.
Pu in’ i Kastéla, pu ine i Rafína,
pu ine t’ akrogiália tis charás;
Stus drómus mónos trigirnó,
ksénos se kséni gi pató.
|