Την πόρτα ανοίγω το βράδυ | Tin pórta anigo to vrádi

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

Tin pórta anigo to vrádi,
ti lába krató psilá,
na dune tis gis i thlimméni,
na ’rthune, na vrun sintrofiá.

Na vrune stroméno trapézi,
stamní gia na pii o kaimós
ki anámesá mas tha stéki
o pónos, tu kósmu aderfós.

Na vrune goniá n’ akubísun,
skamní gia na kátsi o tiflós
ki eki kathós tha miláme
tha ’rthi sintrofiá ki o Christós.