Εγώ είμαι εκείνη που σ’ αγάπησα,
σαν άγιο εικόνισμα, στα χέρια μου σε κράτησα,
το Γολγοθά έκανα δρόμο να περάσεις
κι όλα τα δάκρυα νερό, να ξεδιψάσεις,
κι όλα τα δάκρυα νερό, να ξεδιψάσεις.
Μα όταν σε χρειάστηκα,
ένοιωσα πως ήμουν ξένη,
απελπισμένη και προδομένη.
Εγώ είμαι εκείνη που σε πίστεψα,
που έκανα όνειρα για σένα και τ’ αχρήστεψα,
ρίχνω γεφύρι το κορμί μου να περάσεις
κι αν χρειαστεί, σφάζω καρδιά, να μη διψάσεις,
κι αν χρειαστεί, σφάζω καρδιά, να μη διψάσεις.
Μα όταν σε χρειάστηκα,
ένοιωσα πως ήμουν ξένη,
απελπισμένη και προδομένη.
|
Egó ime ekini pu s’ agápisa,
san ágio ikónisma, sta chéria mu se krátisa,
to Golgothá ékana drómo na perásis
ki óla ta dákria neró, na ksedipsásis,
ki óla ta dákria neró, na ksedipsásis.
Ma ótan se chriástika,
éniosa pos ímun kséni,
apelpisméni ke prodoméni.
Egó ime ekini pu se pístepsa,
pu ékana ónira gia séna ke t’ achrístepsa,
ríchno gefíri to kormí mu na perásis
ki an chriasti, sfázo kardiá, na mi dipsásis,
ki an chriasti, sfázo kardiá, na mi dipsásis.
Ma ótan se chriástika,
éniosa pos ímun kséni,
apelpisméni ke prodoméni.
|