Η αγάπη η δική μου έχει φύκια για μαλλιά
τη ζωγράφισαν εκείνοι που ‘χουν πάει μακριά
ταξιδέψαν με καράβια κι ανοιχτήκαν στα βαθιά
Δεν τη λένε Περσεφόνη, δεν τη λένε Καλυψώ
έχει στα μαλλιά της σκόνη κι αλυσίδα στο λαιμό
κι όλο πρόσωπα αλλάζει για να μην την βαρεθώ
Έχει φόρεμα γαλάζιο κι άσπρους κρίνους στα μαλλιά
έχει την καρδιά θλιμμένη και στα χείλη της φωτιά
έχει μαύρα μάτια πλάνα κι όλο κάνει πως ξεχνά
Δεν τη λένε Κατερίνα, δεν τη λένε Λενιώ
έχει στα μαλλιά της κρίνα και ελπίδα στο λαιμό
και απ’ Ανατολή ως τη Δύση ψάχνω χρόνια να τη βρω
|
I agápi i dikí mu échi fíkia gia malliá
ti zográfisan ekini pu ‘chun pái makriá
taksidépsan me karávia ki anichtíkan sta vathiá
Den ti léne Persefóni, den ti léne Kalipsó
échi sta malliá tis skóni ki alisída sto lemó
ki ólo prósopa allázi gia na min tin varethó
Έchi fórema galázio ki ásprus krínus sta malliá
échi tin kardiá thlimméni ke sta chili tis fotiá
échi mavra mátia plána ki ólo káni pos ksechná
Den ti léne Katerína, den ti léne Lenió
échi sta malliá tis krína ke elpída sto lemó
ke ap’ Anatolí os ti Dísi psáchno chrónia na ti vro
|