Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.
Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.
Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρωμιά
κι αγάπη ζυμωμένη
μα θα γυρίσουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.
|
Kontá stin akropotamiá
pu klei ti níchta i kalamiá
ke to neró sopeni
vgeni san ástro laberó
ke karteri ke karteri
i Pikragapiméni.
San tin ochiá stin erimiá
ema vizeni ap’ ta kormiá
ki ekini den petheni
ma sigolióni san kerí
ópios sta mátia ti thori
tin Pikragapiméni.
Άlli de gnórisa kamiá
me tósi láspi ke vromiá
ki agápi zimoméni
ma tha girísun i keri
ki ema na pii de tha bori
i Pikragapiméni.
|