Η Ρόζα η Μαρίκα και η Φλέρυ
τα λέγανε μια ήσυχη βραδιά
στα πρόθυρα της Άνοιξης
κι η νύχτα είχε φέρει
εκείνα που πεθύμησε η καρδιά
Θυμήθηκε η Ρόζα πανηγύρια
που έπαιζε το μεθυσμένο ντέφι
τα μάτια του τσιγγάνου από σιντέφι
που δε χωρούσαν δρόμοι και τσαντίρια
Βουβάθηκαν απότομα οι άλλες
σα να `σπασε του χρόνου μια χορδή
και στάξανε δυο στάλες
στον έρωτα να κάνουνε σπονδή
Νοστάλγησε η Μαρίκα τον Βασίλη
και γύρισε στο Χάραμα μονάχη
να νιώσει πως ραγίζουνε κι οι βράχοι
σαν τραγουδούν δυο πικραμένα χείλη
Η Ρόζα η Μαρίκα και η Φλέρυ
φιλήθηκαν και είπαν “γεια χαρά”
οι δυο πήραν το δρόμο τους
για τ’ ουρανού τα μέρη
κι η τρίτη χάθηκε απ’την αγορά
Την είδαν στο Θιβέτ μ’ ένα μαντήλι
αμίλητη τις προσευχές να λέει
ξυπόλητη το μύθο της να καίει
ν’ ανάβει του μυαλού της το φιτίλι
|
I Róza i Maríka ke i Fléri
ta légane mia ísichi vradiá
sta próthira tis Άniksis
ki i níchta iche féri
ekina pu pethímise i kardiá
Thimíthike i Róza panigiria
pu épeze to methisméno ntéfi
ta mátia tu tsingánu apó sintéfi
pu de chorusan drómi ke tsantíria
Ouváthikan apótoma i álles
sa na `spase tu chrónu mia chordí
ke stáksane dio stáles
ston érota na kánune spondí
Nostálgise i Maríka ton Oasíli
ke girise sto Chárama monáchi
na niósi pos ragizune ki i vráchi
san tragudun dio pikraména chili
I Róza i Maríka ke i Fléri
filíthikan ke ipan “gia chará”
i dio píran to drómo tus
gia t’ uranu ta méri
ki i tríti cháthike ap’tin agorá
Tin idan sto Thivét m’ éna mantíli
amíliti tis prosefchés na léi
ksipóliti to mítho tis na kei
n’ anávi tu mialu tis to fitíli
|