Σ’ ένα μικρό στενό δωμάτιο μ’ έχεις κλείσει
έχεις κλειδώσει και την πόρτα να μη βγω
Ακούω τους δίπλα να γελάν απορημένοι
Τι απομένει στο μαρτύριο αυτό;
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Θα το πετάξω τον κλειδί να μην ανοίξεις
όπως το θέλεις έτσι θέλησα κι εγώ
Απ’ το παράθυρο μονάχα θα πηδήξεις
για να γλιτώσεις απ’ τ’ αστείο σου αυτό
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Ξέρω πως είμαι πια τρελός
κάτι αλλάζει συνεχώς
φτάνει που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Μα όσο περνάει ο καιρός
τόσο μου φεύγει ο θυμός
Έτσι που είμαστε μαζί
φυλακισμένοι διαρκώς
Ξέρω πως είμαι πια τρελός…
|
S’ éna mikró stenó domátio m’ échis klisi
échis klidósi ke tin pórta na mi vgo
Akuo tus dípla na gelán aporiméni
Ti apoméni sto martírio aftó;
Ma óso pernái o kerós
tóso mu fevgi o thimós
Έtsi pu imaste mazí
filakisméni diarkós
Tha to petákso ton klidí na min aniksis
ópos to thélis étsi thélisa ki egó
Ap’ to paráthiro monácha tha pidíksis
gia na glitósis ap’ t’ astio su aftó
Ma óso pernái o kerós
tóso mu fevgi o thimós
Έtsi pu imaste mazí
filakisméni diarkós
Kséro pos ime pia trelós
káti allázi sinechós
ftáni pu imaste mazí
filakisméni diarkós
Ma óso pernái o kerós
tóso mu fevgi o thimós
Έtsi pu imaste mazí
filakisméni diarkós
Kséro pos ime pia trelós…
|