Μικραίνει ο κόσμος
στα δύο σου τα μάτια
ανάβουνε φεγγάρια
Ζεσταίνεις την μέρα
και τρέχω σαν σφαίρα
και χάνομαι,
το αισθάνομαι
Μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένα
για σένανε ζω
Μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένανε ζω
σ’ αγαπώ μ ένα τρόπο παράφορο
μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένανε ζω
κι όλα τ’ άλλα μ αφήνουν αδιάφορο.
Σε θέλω δικιά μου
ν’ ανάβεις, να σβήνεις την φωτιά μου
να γίνεις το τέλος, η αρχή μου
η ανάσα μου
η ζωή μου.
Μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένα
για σένανε ζω
Μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένανε ζω
σ’ αγαπώ μ ένα τρόπο παράφορο
μόνο εγώ σ’ αγαπώ
και για σένανε ζω
κι όλα τ’ άλλα μ αφήνουν αδιάφορο.
|
Mikreni o kósmos
sta dío su ta mátia
anávune fengária
Zestenis tin méra
ke trécho san sfera
ke chánome,
to esthánome
Móno egó s’ agapó
ke gia séna
gia sénane zo
Móno egó s’ agapó
ke gia sénane zo
s’ agapó m éna trópo paráforo
móno egó s’ agapó
ke gia sénane zo
ki óla t’ álla m afínun adiáforo.
Se thélo dikiá mu
n’ anávis, na svínis tin fotiá mu
na ginis to télos, i archí mu
i anása mu
i zoí mu.
Móno egó s’ agapó
ke gia séna
gia sénane zo
Móno egó s’ agapó
ke gia sénane zo
s’ agapó m éna trópo paráforo
móno egó s’ agapó
ke gia sénane zo
ki óla t’ álla m afínun adiáforo.
|