Μες τα σκοτεινά σου μάτια,
τρέμουνε τ’ αστέρια.
Ήσουν νύχτα και γυναίκα
και μ’ αγκάλιασες.
Έπαιξα στον έρωτά σου,
με δεμένα χέρια.
Κι όταν ήμουν πια δικός σου,
με κομμάτιασες…
Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
και στο τέλος με γονάτισε,
Δεν υπάρχει λάθος και σωστό
για τον άντρα που αγάπησε.
Μες τα σκοτεινά σου μάτια,
χάθηκε ο χρόνος.
Η αγάπη πάντα ελπίζει
κι ονειρεύεται.
Μόνος είχα ξεκινήσει
κι είμαι πάλι μόνος.
Και η νύχτα μακρυά σου,
δεν παλεύεται…
Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
και στο τέλος με γονάτισε,
Δεν υπάρχει λάθος και σωστό
για τον άντρα που αγάπησε.
Μόνος μου το πέρασα κι αυτό
με βαρύ τσιγάρο σέρτικο.
Μόνος μες τη νύχτα ακροβατώ,
στης ζωής μου το ζεϊμπέκικο.
|
Mes ta skotiná su mátia,
trémune t’ astéria.
Ήsun níchta ke gineka
ke m’ agkáliases.
Έpeksa ston érotá su,
me deména chéria.
Ki ótan ímun pia dikós su,
me kommátiases…
Mónos mu to pérasa ki aftó
ke sto télos me gonátise,
Den ipárchi láthos ke sostó
gia ton ántra pu agápise.
Mes ta skotiná su mátia,
cháthike o chrónos.
I agápi pánta elpízi
ki onirevete.
Mónos icha ksekinísi
ki ime páli mónos.
Ke i níchta makriá su,
den palevete…
Mónos mu to pérasa ki aftó
ke sto télos me gonátise,
Den ipárchi láthos ke sostó
gia ton ántra pu agápise.
Mónos mu to pérasa ki aftó
me varí tsigáro sértiko.
Mónos mes ti níchta akrovató,
stis zoís mu to zeibékiko.
|