Σκοτεινό το τραγούδι που θα πω
τα συντρίμμια του τόπου μου πατώ
χαμένα αδέρφια ίσκιοι λαβωμένοι
χαμένη Ελλάδα παντού σ’ αναζητώ.
Των Κυκλάδων σταμάτησε ο χορός
πετρωμένο το κύμα κι ο καιρός
πάνω απ’ τις μνήμες μάρμαρα σπασμένα
πάνω άπ’ τις στέγες ο άνεμος σκληρός.
Παγερέ του αιώνα μου βοριά
πού τα πήγες τ’ αφτέρουγα παιδιά;
Τα πήρε ο ύπνος σε άχραντη πατρίδα
τα πήρε η νύχτα στη μαύρη της καρδιά.
Της ζωής ποιος γνωρίζει το σκοπό;
Το σκουλήκι τσακίζει τον καρπό.
χαμένα αδέρφια δείχτε μου ένα δρόμο
χαμένη Ελλάδα την πόρτα σου χτυπώ
|
Skotinó to tragudi pu tha po
ta sintrímmia tu tópu mu pató
chaména adérfia ískii lavoméni
chaméni Elláda pantu s’ anazitó.
Ton Kikládon stamátise o chorós
petroméno to kíma ki o kerós
páno ap’ tis mnímes mármara spasména
páno áp’ tis stéges o ánemos sklirós.
Pageré tu eóna mu voriá
pu ta píges t’ aftéruga pediá;
Ta píre o ípnos se áchranti patrída
ta píre i níchta sti mavri tis kardiá.
Tis zoís pios gnorízi to skopó;
To skulíki tsakízi ton karpó.
chaména adérfia dichte mu éna drómo
chaméni Elláda tin pórta su chtipó
|