Οι καμπάνες χτυπάνε και τον κόσμο ξυπνάνε
Κυριακή ξημερώνει κι έχουν όλοι γιορτή
και μονάχα για μένα είναι όλα θλιμμένα
γιατί έχασα εσένα μια γιορτή σαν κι αυτή.
Κυριακή ξημερώνει
κι η καρδιά μου ματώνει.
Που να είσαι ποιος ξέρει, ποιον να έχεις για ταίρι,
σε ποιον δίνεις καλή μου τα γλυκά σου φιλιά,
οι καμπάνες χτυπάνε μα ποτέ δεν ξυπνάνε
στη σκληρή την καρδιά σου μια αγάπη παλιά.
Κυριακή ξημερώνει
κι η καρδιά μου ματώνει.
Οι καμπάνες χτυπάνε και μια γλύκα σκορπάνε
στου χειμώνα το μαύρο και βαρύ δειλινό,
οι παρέες γλεντάνε, τραγουδούν και γελάνε
κι εγώ μόνος γυρίζω και μια αγάπη θρηνώ.
Κυριακή σουρουπώνει
κι η καρδιά μου ματώνει.
|
I kabánes chtipáne ke ton kósmo ksipnáne
Kiriakí ksimeróni ki échun óli giortí
ke monácha gia ména ine óla thlimména
giatí échasa eséna mia giortí san ki aftí.
Kiriakí ksimeróni
ki i kardiá mu matóni.
Pu na ise pios kséri, pion na échis gia teri,
se pion dínis kalí mu ta gliká su filiá,
i kabánes chtipáne ma poté den ksipnáne
sti sklirí tin kardiá su mia agápi paliá.
Kiriakí ksimeróni
ki i kardiá mu matóni.
I kabánes chtipáne ke mia glíka skorpáne
stu chimóna to mavro ke varí dilinó,
i parées glentáne, tragudun ke geláne
ki egó mónos girízo ke mia agápi thrinó.
Kiriakí surupóni
ki i kardiá mu matóni.
|