Έναν καιρό και μια φορά
για να κρυφτώ απ’ τη χαρά
σ’ είχ’ αγαπήσει και νομίσει
πως η αγάπη είν’ έν’ αγκάθι
μες στη ματιά μες στην καρδιά
πόνος πολύς και συννεφιά
και στην ψυχή πικρά καρφιά
ώσπου να ‘ρθουν τα πάνω κάτω
για να πάθω και για να μάθω
την αγκαλιά και τη θηλιά.
Τώρα ξέρω πως, όλα είναι φως
κι ένας άδειος δρόμος ο ουρανός
έχω ανοιχτά μάτια και φτερά
δε με δένει ο τρόμος για τη χαρά.
Λόγια θολά σαν τις σχολές
για μένα πια μην ξαναλές
λιώσαν τα χιόνια τα αιώνια
γι άλλα δέντρα φεύγουν τ’ αηδόνια
και για φωλιές πιο φιλικές.
Τώρα ξέρω πως, όλα είναι φως
κι ένας άδειος δρόμος ο ουρανός
έχω ανοιχτά μάτια και φτερά
δε με δένει ο τρόμος για τη χαρά,
τώρα ξέρω πως, όλα είναι φως
κι ένας άδειος δρόμος ο ουρανός.
|
Έnan keró ke mia forá
gia na kriftó ap’ ti chará
s’ ich’ agapísi ke nomísi
pos i agápi in’ én’ agkáthi
mes sti matiá mes stin kardiá
pónos polís ke sinnefiá
ke stin psichí pikrá karfiá
óspu na ‘rthun ta páno káto
gia na pátho ke gia na mátho
tin agkaliá ke ti thiliá.
Tóra kséro pos, óla ine fos
ki énas ádios drómos o uranós
écho anichtá mátia ke fterá
de me déni o trómos gia ti chará.
Lógia tholá san tis scholés
gia ména pia min ksanalés
liósan ta chiónia ta eónia
gi álla déntra fevgun t’ aidónia
ke gia foliés pio filikés.
Tóra kséro pos, óla ine fos
ki énas ádios drómos o uranós
écho anichtá mátia ke fterá
de me déni o trómos gia ti chará,
tóra kséro pos, óla ine fos
ki énas ádios drómos o uranós.
|