Σβήνει τ’ αστέρι του βοριά
στην ανηφοριά
κι ένα ποτάμι φωτεινό
κυλάει στον ουρανό
Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά
κάτω απ’τη ροδιά
Και μ’ένα δάκρυ μου θολό
τα μάτια τους φιλώ
Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ
σε γαλανό νησί
Πήρες απ’ το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι
το λαμπερό τ’ αστέρι και πήγες σ’ άλλη γη
μ’ όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω
νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή
Πάει έφυγε το τρένο έφυγες κι εσύ
σταλαγματιά χρυσή
|
Svíni t’ astéri tu voriá
stin aniforiá
ki éna potámi fotinó
kilái ston uranó
Kimunte akóma ta pediá
káto ap’ti rodiá
Ke m’éna dákri mu tholó
ta mátia tus filó
Pái éfige to tréno, éfiges ki esí
stalagmatiá chrisí
pái cháthike to tréno, cháthikes ki esí
se galanó nisí
Píres ap’ to kalokeri sto mikró su chéri
to laberó t’ astéri ke píges s’ álli gi
m’ ónira ki egó pigeno na se periméno
neró stamatiméno se droserí pigí
Pái éfige to tréno éfiges ki esí
stalagmatiá chrisí
|