Κείνα τα χρόνια κάποιοι αλήτες
με μια Yamaha διαλυμένη,
δίχως μετά Χριστόν προφήτες,
ζούσανε τρισευτυχισμένοι.
Κείνα τα χρόνια τα κορίτσια
ήξεραν να χαμογελάνε,
δίχως reality και βίτσια,
ξέρανε απλά να σ’ αγαπάνε.
Τώρα δε θέλεις να γελάσεις
μήπως το μπότοξ σου χαλάσει,
τώρα φοβάμαι να γελάσω
μήπως το image μου το χάσω.
Τώρα το σ’ αγαπώ που μου ‘πες
κάνει στις σκάλες κολοτούμπες
κι εγώ το σ’ αγαπώ που σου `πα
μοιάζει με παγωμένη σούπα.
Κείνα τα χρόνια τα τραγούδια
κλείνανε τ’ άστρα μες στο στίχο
και ζωγραφίζανε λουλούδια
και βέλη με καρδιές στον τοίχο.
Κείνα τα χρόνια τα ξενύχτια
είχαν φωτιές στην παραλία,
που απλώναν του έρωτα τα δίχτυα
η Αθηνά και η Μαρία.
|
Kina ta chrónia kápii alítes
me mia Yamaha dialiméni,
díchos metá Christón profítes,
zusane triseftichisméni.
Kina ta chrónia ta korítsia
íkseran na chamogeláne,
díchos reality ke vítsia,
ksérane aplá na s’ agapáne.
Tóra de thélis na gelásis
mípos to bótoks su chalási,
tóra fováme na geláso
mípos to image mu to cháso.
Tóra to s’ agapó pu mu ‘pes
káni stis skáles kolotubes
ki egó to s’ agapó pu su `pa
miázi me pagoméni supa.
Kina ta chrónia ta tragudia
klinane t’ ástra mes sto stícho
ke zografízane luludia
ke véli me kardiés ston ticho.
Kina ta chrónia ta kseníchtia
ichan fotiés stin paralía,
pu aplónan tu érota ta díchtia
i Athiná ke i María.
|