Μες στου κόσμου την ερημιά
τίποτα δεν ορίζω
ρούχο μου έχω τη μοναξιά
και χρώμα μου το γκρίζο
Όλη η ζωή μου ένα γιατί
και βράδια αξημέρωτα
ν’ αντέχω έχω κουραστεί
του κόσμου τα ξενέρωτα
Στων χειλιών σου το χρώμα άσε με
να ταξιδέψω μέχρι τ’ άλλο πρωί
στάλα στάλα να πιω τη ζωή
Στο κορμί σου να γύρω άσε με
και κράτησέ με στ’ όνειρό σου σφιχτά
να μη με νοιάζει αν υπάρχει μετά
δεν υπάρχει μετά
Σε χρειάζομαι για σένα νοιάζομαι
την αγάπη που σου δίνω μη χαραμίσεις
Σε χρειάζομαι για σένα νοιάζομαι
και στο θάνατο πηγαίνω αν μου ζητήσεις
Μέσα στης νύχτας τον πυρετό
μοιάζει η αγάπη ρίσκο
άπειρα βράδια μες στο ποτό
σε χάνω και σε βρίσκω
Όλη η ζωή μου ένα γιατί
και βράδια αξημέρωτα
ν’ αντέχω έχω κουραστεί
του κόσμου τα ξενέρωτα
|
Mes stu kósmu tin erimiá
típota den orízo
rucho mu écho ti monaksiá
ke chróma mu to gkrízo
Όli i zoí mu éna giatí
ke vrádia aksimérota
n’ antécho écho kurasti
tu kósmu ta ksenérota
Ston chilión su to chróma áse me
na taksidépso méchri t’ állo pri
stála stála na pio ti zoí
Sto kormí su na giro áse me
ke krátisé me st’ óniró su sfichtá
na mi me niázi an ipárchi metá
den ipárchi metá
Se chriázome gia séna niázome
tin agápi pu su díno mi charamísis
Se chriázome gia séna niázome
ke sto thánato pigeno an mu zitísis
Mésa stis níchtas ton piretó
miázi i agápi rísko
ápira vrádia mes sto potó
se cháno ke se vrísko
Όli i zoí mu éna giatí
ke vrádia aksimérota
n’ antécho écho kurasti
tu kósmu ta ksenérota
|