|
Μίση προδοσίες και αγχόνες
πως να βαστάξουν πες μου οι λαοί,
γίναν εφιάλτες οι αιώνες
κι έχει η καρδιά σαν κάρβουνο καεί.
Μίση προδοσίες και αγχόνες
δε μας θυμούνται ούτε κι οι θεοί.
Κλείνουν τα παράθυρα οι μανάδες
να μην κοιτάνε τ’ άμυαλα παιδιά,
γέμισαν οι δρόμοι από φονιάδες
τα βήματά τους άκου τα βαριά.
Κλείνουν τα παράθυρα οι μανάδες
κι έχουν μια μαύρη πέτρα στην καρδιά.
Φίλε το τραγούδι μου στο είπα,
είναι γραμμένο μ’ άλιωτη μπογιά.
Στείλε της εκδίκησης το γύπα
ν’ ανάψει της οργής την πυρκαγιά.
Φίλε το τραγούδι μου στο είπα
καν’ το δικό σου τώρα κι έχε γεια.
Κυρά ζωή σκοτεινή μητέρα
αχ δε μας πήγες παραπέρα.
Κυρά ζωή του καημού δασκάλα
σβήνεις το ένα έρχονται άλλα.
|
Mísi prodosíes ke agchónes
pos na vastáksun pes mu i lai,
ginan efiáltes i eónes
ki échi i kardiá san kárvuno kai.
Mísi prodosíes ke agchónes
de mas thimunte ute ki i thei.
Klinun ta paráthira i manádes
na min kitáne t’ ámiala pediá,
gémisan i drómi apó foniádes
ta vímatá tus áku ta variá.
Klinun ta paráthira i manádes
ki échun mia mavri pétra stin kardiá.
Fíle to tragudi mu sto ipa,
ine gramméno m’ álioti bogiá.
Stile tis ekdíkisis to gipa
n’ anápsi tis orgís tin pirkagiá.
Fíle to tragudi mu sto ipa
kan’ to dikó su tóra ki éche gia.
Kirá zoí skotiní mitéra
ach de mas píges parapéra.
Kirá zoí tu kaimu daskála
svínis to éna érchonte álla.
|
