Στέκομαι
μες στο σκοτάδι μόνος
στέκομαι
στον εαυτό μου αντιστέκομαι
όλα τα λάθη μου τα δέχομαι
κι ας με πονούν
Τίποτα
δε θα σε φέρει πίσω
τίποτα
κι ας κλαίω τα βράδια
τ’ ατελείωτα
τα πάντα γύρω μου
αναλλοίωτα
εσένα θα ζητούν
Σταμάτα τη βροχή
που πέφτει στην ψυχή
σταμάτα τη βροχή
που μου ματώνει το κορμί
Μοναξιά
ό,τι έχει μείνει είναι μοναξιά
τέσσερις τοίχοι για παρηγοριά
κι ούτε μια λέξη
μες στην ερημιά
δε θ’ ακουστεί ξανά
Σταμάτα τη βροχή
που πέφτει στην ψυχή
σταμάτα τη βροχή
που μου ματώνει το κορμί
|
Stékome
mes sto skotádi mónos
stékome
ston eaftó mu antistékome
óla ta láthi mu ta déchome
ki as me ponun
Típota
de tha se féri píso
típota
ki as kleo ta vrádia
t’ ateliota
ta pánta giro mu
analliota
eséna tha zitun
Stamáta ti vrochí
pu péfti stin psichí
stamáta ti vrochí
pu mu matóni to kormí
Monaksiá
ó,ti échi mini ine monaksiá
tésseris tichi gia parigoriá
ki ute mia léksi
mes stin erimiá
de th’ akusti ksaná
Stamáta ti vrochí
pu péfti stin psichí
stamáta ti vrochí
pu mu matóni to kormí
|