Τώρα ξεκινάω μόνη περπατάω
πίσω δεν κοιτάω, προχωρώ
μια ζωή αφήνω
όλα τα φώτα σβήνω
και τις πόρτες κλείνω, αδιαφορώ
Τις δύσκολες στιγμές δε θα ‘σαι εδώ να μου μιλάς
τις δύσκολες στιγμές το χέρι δε θα μου κρατάς
θα κάνω υπερβολές
θα πίνω θα μεθάω
τους τοίχους θα βαράω
θα κλαίω θα γελάω
μα θα ‘ναι αυτές δικές μου όλες οι δύσκολες στιγμές
Τώρα πια για μένα και για άλλον κανέναν
όλα αλήθεια η ψέμα θα τα ζω
δρόμους θα ανοίξω
φόβους θα τους πνίξω
για να ανακαλύψω τι θέλω εγώ
Τις δύσκολες στιγμές δε θα ‘σαι εδώ να μου μιλάς
τις δύσκολες στιγμές το χέρι δε θα μου κρατάς
θα κάνω υπερβολές
θα πίνω θα μεθάω
τους τοίχους θα βαράω
θα κλαίω θα γελάω
μα θα ‘ναι αυτές
δικές μου όλες οι δύσκολες στιγμές
|
Tóra ksekináo móni perpatáo
píso den kitáo, prochoró
mia zoí afíno
óla ta fóta svíno
ke tis pórtes klino, adiaforó
Tis dískoles stigmés de tha ‘se edó na mu milás
tis dískoles stigmés to chéri de tha mu kratás
tha káno ipervolés
tha píno tha metháo
tus tichus tha varáo
tha kleo tha geláo
ma tha ‘ne aftés dikés mu óles i dískoles stigmés
Tóra pia gia ména ke gia állon kanénan
óla alíthia i pséma tha ta zo
drómus tha anikso
fóvus tha tus pníkso
gia na anakalípso ti thélo egó
Tis dískoles stigmés de tha ‘se edó na mu milás
tis dískoles stigmés to chéri de tha mu kratás
tha káno ipervolés
tha píno tha metháo
tus tichus tha varáo
tha kleo tha geláo
ma tha ‘ne aftés
dikés mu óles i dískoles stigmés
|