Δε θέλω άνθρωπο να δω
θέλω μονάχη να καθίσω
να δω τα πράγματα αλλιώς
κι απ την αρχή να αγαπήσω
Να κάνω πέτρα την καρδιά
όμως φοβάμαι μη λυγίσω
το τελευταίο σου το γεια
είναι που πάω να συνηθίσω
Όλα ο άνθρωπος μπορεί
σε μια στιγμή να τα τελειώσει
μα τη δική μου την πληγή
κανένας δε θα νιώσει
Βάζω στην πόρτα το κλειδί
και τρέμω μήπως σ’ αντικρίσω
δεν θέλω να `ρθει η στιγμή
για μια φορά να σε πουλήσω
|
De thélo ánthropo na do
thélo monáchi na kathíso
na do ta prágmata alliós
ki ap tin archí na agapíso
Na káno pétra tin kardiá
ómos fováme mi ligiso
to telefteo su to gia
ine pu páo na sinithíso
Όla o ánthropos bori
se mia stigmí na ta teliósi
ma ti dikí mu tin pligí
kanénas de tha niósi
Oázo stin pórta to klidí
ke trémo mípos s’ antikríso
den thélo na `rthi i stigmí
gia mia forá na se pulíso
|