Δεν είμ’ εγώ κακός, μόνο λιγάκι νευρικός,
κι αν θυμώνω κι αν φωνάζω για μια στιγμή,
δεν έχω κακία όμως μες στην ψυχή
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις,
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις.
Κι αν θέλεις, πάλι, μιαν αυγή
να σ’ αφήσω μόνη στη ζωή,
τότε να φύγω, τότε να φύγω
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις,
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις.
Πικραίνεσαι κι εσύ, το ξέρω, δίχως αφορμή,
έχε στην καρδιά σου, όμως, υπομονή,
για να ζούμε αγαπημένοι μες στη ζωή
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις,
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις.
Κι αν θέλεις, πάλι, μιαν αυγή
να σ’ αφήσω μόνη στη ζωή,
τότε να φύγω, τότε να φύγω
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις,
και μη θυμώνεις, και μη θυμώνεις.
|
Den im’ egó kakós, móno ligáki nevrikós,
ki an thimóno ki an fonázo gia mia stigmí,
den écho kakía ómos mes stin psichí
ke mi thimónis, ke mi thimónis,
ke mi thimónis, ke mi thimónis.
Ki an thélis, páli, mian avgí
na s’ afíso móni sti zoí,
tóte na fígo, tóte na fígo
ke mi thimónis, ke mi thimónis,
ke mi thimónis, ke mi thimónis.
Pikrenese ki esí, to kséro, díchos aformí,
éche stin kardiá su, ómos, ipomoní,
gia na zume agapiméni mes sti zoí
ke mi thimónis, ke mi thimónis,
ke mi thimónis, ke mi thimónis.
Ki an thélis, páli, mian avgí
na s’ afíso móni sti zoí,
tóte na fígo, tóte na fígo
ke mi thimónis, ke mi thimónis,
ke mi thimónis, ke mi thimónis.
|