Φεύγω, δεν αντέχω άλλο τη δικιά σου τη σκιά
οι βρεγμένοι άδειοι δρόμοι θα με πάρουν μακριά
ανοιχτός ουρανός και οι σκέψεις μου πετούν σαν πουλιά
αφού το ξέρεις καλά, δε χωράω στην στενή σου αγκαλιά
Είμαι ένα τρένο εκτός τροχιάς
που ό,τι βρει παρασέρνει
να μείνω εδώ μη μου ζητάς
η ζωή περιμένει
Την ανάγκη μου να φύγω άλλο μην πολεμάς
είμαι ένα τρένο εκτός τροχιάς
που ότι βρει παρασέρνει
Δεν μπορώ να περιμένω κάτι δυνατό να συμβεί
να πατάω πάντα φρένο, να μην μένεις πίσω εσύ
σ’ αγαπώ, σε μισώ και στα αλήθεια με σκοτώνει όλο αυτό
γιατί το ξέρω καλά, αν θα μείνω, δε θα ‘μαι εγώ
|
Fevgo, den antécho állo ti dikiá su ti skiá
i vregméni ádii drómi tha me párun makriá
anichtós uranós ke i sképsis mu petun san puliá
afu to kséris kalá, de choráo stin stení su agkaliá
Ime éna tréno ektós trochiás
pu ó,ti vri parasérni
na mino edó mi mu zitás
i zoí periméni
Tin anágki mu na fígo állo min polemás
ime éna tréno ektós trochiás
pu óti vri parasérni
Den boró na periméno káti dinató na simvi
na patáo pánta fréno, na min ménis píso esí
s’ agapó, se misó ke sta alíthia me skotóni ólo aftó
giatí to kséro kalá, an tha mino, de tha ‘me egó
|