Ζεστή Κυριακή τον κόσμο ξυπνά
νυσταγμένο το όνειρο παραπατά
και μια μουσική που τότε αντηχεί
στο ταξίδι σε παίρνει μαζί.
Δεν ξέρεις πού πας
την αγάπη ξεχνάς
την αγάπη που δίνεις και παίρνεις ξεχνάς.
Στην αυλή του ουρανού μαγαζιά ανοιχτά
πολύχρωμες τέντες, ποτά θεϊκά
αφήνεις τη γη, τη φωτιά, τους καπνούς
με τους δώδεκα πίνεις Θεούς.
Δεν ξέρεις πού πας
την αγάπη ξεχνάς
την αγάπη που δίνεις και παίρνεις ξεχνάς.
Πίσω γυρνάς
την αγάπη ζητάς
την αγάπη που δίνεις και παίρνεις ζητάς.
Σε λίγο τ’ αστέρια θα πέφτουν στη γη
γαλάζιες ομπρέλες, χρυσή βροχή
η αγάπη δεν είναι ταξίδι του νου
μες την άδεια καρδιά του ουρανού.
|
Zestí Kiriakí ton kósmo ksipná
nistagméno to óniro parapatá
ke mia musikí pu tóte antichi
sto taksídi se perni mazí.
Den kséris pu pas
tin agápi ksechnás
tin agápi pu dínis ke pernis ksechnás.
Stin avlí tu uranu magaziá anichtá
políchromes téntes, potá theiká
afínis ti gi, ti fotiá, tus kapnus
me tus dódeka pínis Theus.
Den kséris pu pas
tin agápi ksechnás
tin agápi pu dínis ke pernis ksechnás.
Píso girnás
tin agápi zitás
tin agápi pu dínis ke pernis zitás.
Se lígo t’ astéria tha péftun sti gi
galázies obréles, chrisí vrochí
i agápi den ine taksídi tu nu
mes tin ádia kardiá tu uranu.
|