Ένας αλήτης άνεμος, μάζεψε την καρδιά μου
και σαν σκουπίδι το ‘φερε, στην πόρτα σου μπροστά.
Μήπως και κάτι λυπηθείς από τα όνειρα μου,
μήπως και κάτι θα μου πεις με λόγια ερωτικά…
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή…
Στη μέση της παράστασης κλείσαμε την αυλαία,
χάθηκαν μες στα λόγια τους οι πρωταγωνιστές.
Τώρα το έργο παίζεται αλλού, αλλιώς κι ωραία
το έργο εμείς που γράψαμε για τ’ αύριο και το χθες.
Αυτοί που χειροκρότησαν το τέλος μιας αγάπης
το έργο δεν το είδανε ποτέ απ’ την αρχή.
Είδαν μονάχα μια μορφή κι αυτήν απ’ τη σκιά της
που ανάμεσα μας έμεινε σκιά παντοτινή…
|
Έnas alítis ánemos, mázepse tin kardiá mu
ke san skupídi to ‘fere, stin pórta su brostá.
Mípos ke káti lipithis apó ta ónira mu,
mípos ke káti tha mu pis me lógia erotiká…
Afti pu chirokrótisan to télos mias agápis
to érgo den to idane poté ap’ tin archí.
Idan monácha mia morfí ki aftín ap’ ti skiá tis
pu anámesa mas émine skiá pantotiní…
Sti mési tis parástasis klisame tin avlea,
cháthikan mes sta lógia tus i protagonistés.
Tóra to érgo pezete allu, alliós ki orea
to érgo emis pu grápsame gia t’ avrio ke to chthes.
Afti pu chirokrótisan to télos mias agápis
to érgo den to idane poté ap’ tin archí.
Idan monácha mia morfí ki aftín ap’ ti skiá tis
pu anámesa mas émine skiá pantotiní…
|