Μια πέτρα, έριξα πίσω μου μια πέτρα,
πέτρα σκληρή σαν την καρδιά σου
και τον ανύπαρκτο έρωτά σου.
Και μόνη πήρα τα πέτρινα σκαλιά
που βγάζουν στην ανηφοριά,
μακριά απ’ την πέτρινη ματιά σου.
Αν ανοίξεις την καρδιά μου
μίσος δε θα βρεις,
μα έχω ανάγκη από αγάπη
που εσύ να δώσεις δεν μπορείς.
Απόψε ο δρόμος είναι σκοτεινός
και νοερά καληνυχτίζω
τα δέντρα και τη γειτονιά.
Απόψε αρχίζω πάλι να ελπίζω,
βρήκα το θάρρος μου ξανά
και τη ζωή μου ξαναρχίζω.
Αν ανοίξεις την καρδιά μου
μίσος δε θα βρεις,
μα έχω ανάγκη από αγάπη
που εσύ να δώσεις δεν μπορείς.
|
Mia pétra, ériksa píso mu mia pétra,
pétra sklirí san tin kardiá su
ke ton aníparkto érotá su.
Ke móni píra ta pétrina skaliá
pu vgázun stin aniforiá,
makriá ap’ tin pétrini matiá su.
An aniksis tin kardiá mu
mísos de tha vris,
ma écho anágki apó agápi
pu esí na dósis den boris.
Apópse o drómos ine skotinós
ke noerá kalinichtízo
ta déntra ke ti gitoniá.
Apópse archízo páli na elpízo,
vríka to thárros mu ksaná
ke ti zoí mu ksanarchízo.
An aniksis tin kardiá mu
mísos de tha vris,
ma écho anágki apó agápi
pu esí na dósis den boris.
|