Αν πας αλλού
μες στα σεντόνια αλλουνού
δε θα τ’ αντέξω
μπόρες θα γίνουν τα φιλιά
και σε βαρύ καημό θα πέσω
Αν πας αλλού
με τα καράβια του μυαλού
θα ταξιδέψω
νύχτες θα βάλω για πανιά
εγώ παντού να σε γυρέψω
Ο ουρανός κι η θάλασσα
θα ρίξουνε τ’ αστέρια
στο δάκρυ μου που χάλασα
για σένα μια ζωή
Ο ουρανός κι η θάλασσα
μέσα στα δυο σου χέρια
θα σβήσουν την αγάπη μας
να σκοτεινιάσει η γη
Αν πας αλλού
με την αρμή του κεραυνού
στη γη θα πέσω
στάχτη να γίνω στο βοριά
ποτέ να μην ξαναπονέσω
Αν πας αλλού
με τη ματιά του ναυαγού
θα σε κοιτάζω
κι όπως το χώμα που διψά
σαν την βροχή θα σ’ αγκαλιάζω
|
An pas allu
mes sta sentónia allunu
de tha t’ antékso
bóres tha ginun ta filiá
ke se varí kaimó tha péso
An pas allu
me ta karávia tu mialu
tha taksidépso
níchtes tha válo gia paniá
egó pantu na se girépso
O uranós ki i thálassa
tha ríksune t’ astéria
sto dákri mu pu chálasa
gia séna mia zoí
O uranós ki i thálassa
mésa sta dio su chéria
tha svísun tin agápi mas
na skotiniási i gi
An pas allu
me tin armí tu keravnu
sti gi tha péso
stáchti na gino sto voriá
poté na min ksanaponéso
An pas allu
me ti matiá tu nafagu
tha se kitázo
ki ópos to chóma pu dipsá
san tin vrochí tha s’ agkaliázo
|